Kaibhan

Heto ako’t nagbabasa ng
mga kuwentong hindi kuwento
ni Chekhov habang ang iba’y
nagti-TV o nagla-laptop at
naglalaro ng online games o
nagtsi-tsismisan o nagtatalumpati
nang walang kabuluhan.
Magagaling naman sila
sa ibang gawain, hindi lang
nagbabasa o nagsusulat.

Mamaya isusunod ko ang mga
bastos na tulang hindi tula ni
Bukowski. Pero hanggang gano’n
lang ako at hanggang gano’n
din sila at iyan ang kaibhan.

Si Tonyo’y May Pakisama

Si Tonyo’y may pakisama,
sampu ang asawa sa bayan.
Si Tanya’y may pakisama,
sampu ang asawa sa bayan.
Marami silang kaibigan.
Ako’y hindi pa sigurado
sa isa o dalawang kakilala.

Walang pakisama, sabi nila.
Isa lang ang asawa kahit
kaya ko ang isanlibo.
Palagi ako sa tahimik
na bundok, basa lang nang basa,
allergic sa hayop,
sa pabango, at pakisama,
pakisama, pagkain ng uod
na sampu’ng asawa.

Batas ng Tumanang Sumacab

Dayo lang daw kami
sa nabili naming tumanang
puno ng punong mangga.
Pero putulin na lang daw
ang mga iyon at tatamnan
na lang ng kalabasa,
ayon sa suhestiyon nila—
silang mag-gugulay o
mag-uuling.

Babatasin daw kami
kung hindi kami makikisama,
taena. Ano kayang batas
ang alam nila, batas ng mga
sukab sa Sumacab?
Ha! Batas tulisan?

Ibang batas ang umiiral
sa tumana, lahat ay utak- maggugulay
o utak-mag-uuling.

Nang dumating si Santing
at hindi sinanto ang mga puno,
halos binuwal lahat,
lalo pang nag-umigting ang gusto
nilang putulin ang mga punong dapa
kahit buhay naman, sadyang atat na atat
ang mga ungas na sukab
sa Sumacab!

Sang-ayon man ako
o hindi (pero wala akong
sinasabi na sang-ayon ako
sa gusto nila), isa-isang pinuputol
ang mga mangga araw-araw,
ginagawang uling, at sa huling dalaw ko
ay nagtira lang ng isang puno, nakasuga
pa doon ang isang hayop na kalabaw
at kambing, walanghiyang batas!

Gano’n pa man, magtatanim
pa rin ako, kahit hindi na mangga,
basta puno—avocado, santol, guyabano,
saging, buko, atbp. Pero hindi makaintindi
o ayaw umintindi at gulay ang
pinagpipilitan, at dayo lang daw kami,
batas ba iyon? Iyon ang hindi
ko malimi. Wala bang private
property?

Mistulang public property
na ang private property
na sinusugahan ng kalabaw at kambing.
Wala akong masabi. Pakikisama daw.
Dayo nga ako pero hindi nila lupa
ang tumanang nabili ko
sa isang paring mahilig magmay-ari
ng lupa. Pero wala silang sinasabi
noong pari ang may-ari. Takki.
Umiiral din ang diktadurya
sa dayong gustong diktahan,
silang puro gulay na ini-spray-han
ng lason ang tanging alam at
puro putol ng punong gagawing
uling, mga langgam!
Sana’y kayo, mga sukab sa Sumacab,
ang maging gulay at uling bilang parusa
sa inyong pagkagahaman!

Tinik

Dumating na ako
sa dulong di ko na matiis
ang balakid.

Sadyang ganito–ano’ng
magagawa ko?
Meron. Kahit konti.
Tulad nito.

Pero mamaya
umaasa na marami
nang magagawa—
asa ka pa, ha!

Singa, singa, singa,
kailan ka huhupa?
Pag wala nang gana?

Alerhiya

Alas-tres y medya ng umaga,
nakatunganga pa rin,
sisinga-singa,
walang katas ang isip,
nakakulong sa alerhiya,
walang mahabi.

Ang tindi, ako’y
ginawang sombi,
di bale huhupa din
mamaya, pero wala
ring gagawin kundi antukin
buong araw, babawi
siyempre.

Pagkagising

Nangangapa pa rin . . .
ano ba talaga ang
gagawin kung hawak
mo na ang bagay
na iyon?
Pati “iyon” ay
di ko alam.

Huwag nang mangapa,
baka ano pa’ng matuklasan
ng pangahas na kamay na sa
bandang huli’y walang
katapusan . . .

Suplay

Mauubos na naman
ang aking suplay: alak, ano pa?
Kailangang magpabili sa
anak sa Waltermart
kundi’y mauubusan ako
ng lakas.

Napakarami kong gagawin
walang magagawa kung
walang empe (puwe), o red horse–
kailangan ko basta ang kanyang sipa,
nang humupa ang sakit ng
katawan o isip, para uli
maging ako.

 

 

 

Uminom Mag-isa

Ilang beses na rin akong nakipag-inuman

at marami na rin akong natutuhan

sa umpukang bote na sa bandang huli’y

walang kabuluhan.

Mabuti na lamang at maaga

kong natuklasan na mas masarap

uminom mag-isa

kaysa uminom sa barangay tagay

na walang kuwenta.

–Lorenzo A. Fernandez Jr.

Si Engineer

“Engineer ako,” sabi ng isang engineer
sa isang kausap.
“Sabi ni Engineer. . .” kuwento naman
ng isa pang engineer patungkol sa sarili
para hindi masabing nagmamayabang.
Ang hindi nila alam, engineer din ako.
Pero hindi ko sinasabi.
Wala akong sinasabi.
Engineer ako pero hindi
sabik sa titulo, di katulad nilang ordinaryo.
At di nila alam, nagsusulat pa ako
At kahit lumipas ang isang daang taon,
hindi nila kayang gawin iyon.
Kahit huminto pa sila sa pagpapakilala,
wala nang magagawa, kundi lumaklak
ng bulok na alak at ipangalandakang
engineer uli sila, pauli-ulit.
O, Engineer sa papel, na ipinasok
ni Politiko sa trabaho, wala ka!
Wala kang dapat ipagyabang
dahil ikaw ay unggoy lamang!

–Lorenzo A. Fernandez Jr.

Sa Bandang Huli

Pero, ngunit,
pero, subalit,
pero, pero sa ibang dako,
pero, pero pa rin,
datapwat, pero, pero pa rin
ang aking sasambitin,
susulatin . . .

–Lorenzo A. Fernandez Jr.